Ten, w którym nie warto biegać. Nocna Masakra 2013

Za każdym razem tak samo. Biegniemy, wyprzedzamy i czesząc czekamy. Biegniemy, wyprzedzamy i czesząc czekamy. Oczywiście, że mam ochotę zejść z trasy, ale przecież nie po to telepałem się 530 km przez nasz piękny kraj, by się poddać, więc napieramy.

Podczas Nocnej Masakry miałem zadebiutować na dystansie 100 km. Borman mnie namówił, a takiemu gościowi to się nie odmawia, więc się zapisałem. Ale Borman się pochorował i wiadomo było, że na NM nie pojedzie, więc przepisałem się na dystans 50 km. I niech mnie kule biją, ale lepszej decyzji podjąć chyba nie mogłem, bo NM była najtrudniejszymi zawodami, w jakich kiedykolwiek startowałem, na co złożyło się wiele czynników.

Warunki na trasie
Wymieniankę należałoby zacząć od warunków, jakie panowały na trasie w okolicy Ińska. Zdecydowana jej większość prowadziła przez tereny leśne, co w tym wypadku równało się błotnistej brei. Miejscami błoto było takie, że w ogóle nie dało się biec. Zabawę utrudniała bardzo gęsta mgła, która miejscami ograniczała widoczność do 10 metrów. Snop czołówki (Nocna Masakra, jak sama nazwa wskazuje to impreza nocna – start miał miejsce o 16:15) zamieniał okolicę w mleko i miejscami lepiej widać było bez światła.

Nieaktualna mapa
Organizatorzy rajdów na orientację mają dwa podejścia: albo starają się dostarczyć jak najbardziej aktualną mapę, która w możliwie największym stopniu oddaje rzeczywistość, albo wręcz przeciwnie – wyszukują mapy sprzed kilkudziesięciu lat, których aktualność pozostaje wiele do życzenia. Czasem też dany obszar po prostu aktualnych map nie ma i tak było właśnie w przypadku Ińska (tak przynajmniej twierdzą organizatorzy;)). Poziom zgodności mapy Nocnej Masakry z rzeczywistością był tu wyjątkowo niski. Były więc nie tylko drogi, których nie ma na mapie, ale i dodatkowe zbiorniki oraz cieki wodne.

Zabawa w chowanego
Budowniczy trasy na Nocnej Masakrze 2013 postawił sobie chyba za punkt honoru w jak największym stopniu utrudnić uczestnikom znalezienie punktów kontrolnych. Punkty umieszczano na drzewach, które nijak nie były charakterystyczne i poszukiwanie PK sprowadzało się do sprawdzania dookoła każdego drzewa w okolicy. Dookoła dlatego, że punkty były kartkami papieru formatu A4 przyklejonymi do drzewa, mogło więc zdarzyć się tak, że patrząc na dane drzewo, nie widziało się punktu przyklejonego z drugiej strony.

W efekcie Nocna Masakra wyglądała dość osobliwie. Z bazy ruszyliśmy (znów z Kubą Runowskim) po kilku minutach analizowania mapy (choć jak dziś patrzę, to wybraliśmy zły wariant, lepiej było polecieć pętlę odwrotnie do wskazówek zegara, bo tam znałem okolice pierwszego z punktów) i spokojnie truchtając zaczęliśmy doganiać i wyprzedzać grupy piechurów. Sprawnie dobiegliśmy w okolice pierwszego na naszym przebiegu PK5 i… dupa. Łazimy po mieście, odmierzamy, celujemy kompasami i nic. Po 10 min. Dochodzą kolejne osoby, po 20 kolejne… jest nas coraz więcej, ale punkt nadal pozostaje w ukryciu. Czeszemy, czeszemy i w końcu jest, znalezione! Kolejka do podbicia, rzut okiem na mapę i ruszamy.

Znów tak samo. Wyprzedzamy piechurów, docieramy w okolice punktu i szamoczemy się parę minut. Przy PK4 (stara sosna na przełęczy) zrobił się wręcz mały tłum, a poszukiwanie punktu zajęło nam niemal godzinę. 15, a może i 20 osób czesało las i w końcu Szymon Szkudlarek (późniejszy zwycięzca zawodów) go namierzył. Ufff. We mnie zaczynała narastać frustracja taką zabawą.

Za każdym razem tak samo. Biegniemy, wyprzedzamy i czesząc czekamy. Biegniemy, wyprzedzamy i czesząc czekamy. Oczywiście, że mam ochotę zejść z trasy, ale przecież nie po to telepałem się 530 km przez nasz piękny kraj, by się poddać, więc napieramy.

Ta mina wiele mówi.. ;) / fot. Sz. Szkudlarek

W mojej ocenie budowniczemu trasy można zarzucić niejednoznaczne rozmieszczanie punktów (punkt nazwany „stara sosna na przełęczy” był bardzo niejednoznaczny, bo „przełęczy” było tam co nie miara, podobnie „drzewo na szczycie” czy „drzewo nad jeziorkiem” – na mapie było jedno jeziorko, w rzeczywistości kilka, a drzewo z PK wcale nie znajdowało się nad największym z nich.

Trzeba jednak oddać budowniczemu, że zasłużył na złoty medal jeśli chodzi o krajoznawcze walory trasy. Niesamowite pozostałości po budowanej przed dziesiątkami lat przez III Rzeszę autostradzie Berlince, czy ruiny domów odnalezione w środku lasu to miejsca, które zapamiętuje się na długo. Wrażenie sprawiały także nieprzebyte bagna, czasami ich obejście zajmowało ładnych kilkanaście minut. Zdarzało nam się też zatrzymać gdzieś i stwierdzić: „kurde, tu na pewno jest ładnie, szkoda, że nic nie widać”. Fajnie byłoby połazić po tych okolicach za dnia i bez mgły;)

Gdzieś za połową trasy wreszcie jako-tako wyczuliśmy mapę i zaczęliśmy sensownie nawigować (a może punkty były łatwiej ustawione?), w efekcie PK1, 1 i 3 znaleźliśmy bez większego problemu i na dobre zostawiliśmy piechurów z tyłu. Dzięki informacjom od innych uczestników wiedzieliśmy, że nikt nie dotarł jeszcze z kompletem PK do mety, a wielu znamienitych zawodników zrezygnowało z napierania. Takie informacje dodawały sił.

Na tej fotce widać, jak przydatne są odblaski podczas biegania w nocy / fot. Sz. Szkudlarek

Wtedy, patrząc na czas, który pozostał nam do limitu (15h), zdecydowaliśmy się odpuścić najdalej na północny wschód wysunięty PK10 (i była to chyba dobra decyzja, bo ponoć był bardzo trudny do znalezienia) i zbierając po drodze PK12 pomknąć do mety. Nie da się jednak ukryć, że po 13-14h trasy człowiek ma nieco dość i umysł nie do końca sprawnie działa. Niestety, okrążając Jezioro Ińsko popełniliśmy błąd, nie zauważając skrętu bardziej na południe wzdłuż brzegu (była jakaś 5:30 nad ranem…) i poszliśmy złą drogą.

Mimo kręcenia się po lesie przez dobrych kilkanaście minut lub więcej, punktu nie namierzyliśmy, bo było to po prostu niemożliwe – znajdował się kilkaset metrów bliżej w stronę jeziora… Wtopa polegała na tym, że parę chwil później po ponownym dotarciu w okolice wody powinniśmy rozkminić, że coś jest nie tak i namierzyć się na punkt od drugiej strony, ale szare komórki były już wtedy na wakacjach.

Do mety doturlaliśmy się po 14 godz. I 37 min. od startu, mając w nogach 62 km. Ostatecznie dało nam to 8-9 miejsce, co generalnie oddaje mój poziom startów w PMNO w tym roku – we wcześniejszych zawodach zajmowałem odpowiednio 10., 7. i 7. miejsce. Na liście wyników znalazło się 97 osób, więc w 10 proc. najlepszych udało się zmieścić:)

Czy mogło być lepiej? Wymiękali dużo mocniejsi ode mnie, więc i tak nie mam powodów do narzekań, głowa wygrała, nie poddałem się i to jest najważniejsze. Jedyne co, to szkoda tego ostatniego PK12, bo był on spokojnie do wciągnięcia. Ale w końcowej klasyfikacji nie dałoby to zbyt wiele, awansowalibyśmy na 7. miejsce.

Za słabym nawigatorem jestem, by sobie w tak trudnych zawodach poradzić sobie lepiej. Mapa była bardzo nieaktualna, a punkty poumieszczane tak, by ich znalezienie było trudne. Dość powiedzieć, że połowa zawodników nie odnalazła nawet 6 z 12 punktów kontrolnych i wróciła do bazy. Ekstremalne doznania potęgowały trudne warunki – mgła, ciemności, deszcz, a miejscami słabo przebieżny las. Nocna Masakra w pełni zasługuje na swoją nazwę, to zawody bardzo trudne pod każdym względem.

O ile trudności terenowe czy pogodowe tylko dodają zabawie smaku, to już zabawa budowniczego z uczestnikami w chowanego odbierała mi radość z biegania. No właśnie, bo biegania było tam niezbyt dużo i, jak pokazuje nasz przykład, praktycznie biegać się nie opłacało. Wygrały osoby, które prawie cały czas maszerowały, a nasze podbieganie nic nie dawało, bo czesaliśmy las i piechurzy nas doganiali.

Komuś może się to podobać, a komuś nie. Ja wolę takie imprezy jak IWW czy Mazurskie Tropy, gdzie punkty umieszczane są jednoznacznie i można pobiegać, ot kwestia gustu. Nie mam żadnych zastrzeżeń do organizacji, bo atmosfera była super (a jedzenie smakowało wybornie!), a punkty nie znikały (jak na Funeksie). Po prostu Nocna Masakra to typ rajdu, który nie do końca mi odpowiada.

Ciekawostką jest, że zrobiłem 62 km, włóczyłem się po lasach ponad 14,5 godziny i… nic mnie w niedzielę nie bolało. Mimo kilkakrotnego zamoczenia stóp i kilogramów błota, które przeniosłem na butach nie zrobił mi się nawet jeden odcisk, a w niedzielę czy poniedziałek nie bolał nawet jeden mięsień czy ścięgno. To kolejny znak-sygnał, że z formą w sumie chyba jest nieźle. Zamierzam sprawdzić ją już wkrótce, 4 stycznia wystartuję w pierwszym PMNO sezonu 2014 – Ełckiej Zmarzlinie. Z kim się widzę?:)

Stats&hints XII Ekstremalny Rajd na Orientację „Nocna Masakra 2013”
Wynik: czas 14:37; 8/97 miejsce w klasyfikacji open;
Warunki pogodowe: od 1-2 stopni na starcie (16:15) do 3-4 stopni w nocy; miejscami lekki deszcz, często mgła.

Sprzęt/ubranie: buty Inov-8 Roclite 295+stuptuty krótkie Inov-8 Debrisgaiter 32; plecak do biegania Quechua Trail 10 Team; spodnie Dobsom R-90 Winter, dwie koszulki techniczne z długim rękawem (Crivit i GoSport), dwa buffy XXX (jeden na szyi, drugi na głowie), kurtka Tchibo, rękawiczki polarowe 4F, Garmin 910 XT; kompas Silva Ranger.

Jedzenie/picie: 2 musy owocowe Aptonia + 3 chałwy + 2 batony Vitarade + pączek; 2 l izo w bukłaku (zostało 0,5l).

Dla zainteresowanych zapis tracka z Garmina: