Ten, w którym bywa różnie

Zdarzają się Wam biegowe wahania nastroju? Jednego dnia poczucie, że forma rośnie i jest bosko, a innego totalnej beznadziei?

Jest źle

Rozpoczynam czwartkowy trening – bieg z pracy na Kabaty. Około 15 km w narastającym tempie, z ostatnią piątką po ok. 4:16 (tempo maratońskie na Rotterdam). Ruszam od 5:30 z planem, że co 2 km będę przyśpieszał o kilkanaście sekund. Ale organizm się buntuje. Już przy 5:00-5:15 sapię i ledwie zipię, noga nie chce podawać. Nie mam pojęcia co się dzieje, ale bieg w tempie spokojnym sprawia mi cholerną trudność. Przyśpieszam dalej i jest coraz trudniej. Nie mogę złapać rytmu ani utrzymać równego tempa. Frustruję się i wkurzam sam na siebie. Chcę przebiec maraton po 4:16, a nie potrafię sobie poradzić z 4:45 dzisiaj. Analizuję już przyczyny swojej kwietniowej porażki (na trzy miesiące przed startem – dobre sobie, co?), marudzę, klnę na całe to bieganie, ale... zgodnie z założeniami cały czas przyśpieszam.

Jest dobrze
Od ul. Pileckiego wbiegam na Ursynów i wchodzę na docelowe tempo 4:16. Z każdą minutą biegnie mi się lepiej. Łapię rytm, nawet lód na chodnikach nie przeszkadza. Płuca pracują pełną parą, serce pompuje jak szalone (ale nie wiem jak szybko, bo leczę rany po durnej garminowej opasce:/), a łydka podaje jak w trakcie dobrych zawodów. Chyba udało mi się ten wkurw przekuć w moc. Planowane 5 km mija rach-ciach i z lekkim rozczarowaniem rejestruję dotarcie na miejsce. Gdyby nie fakt, że już jestem spóźniony na spotkanie, chętnie pokręciłbym się jeszcze i dociągnął kilka kolejnych kilometrów.

Jest źle
Kończę bieg i... uświadamiam sobie, że boli mnie ścięgno Achillesa. Że właściwie od początku bolało, ale najpierw nie zwracałem na to uwagi, a jak ból się rozwinął, to na adrenalinowo-endorfinowym haju, po prostu wyparłem go z głowy. Teraz daje o sobie znać ze zdwojoną siłą. Roztruchtuję mięśnie przez pół godziny wolniuteńkiego biegania z Dream Teamem, ale noga nadal boli. Rozciąganie wcale nie poprawia sytuacji. W piątek okłady z mrożonego groszku trochę pomagają, jednak dla bezpieczeństwa, sobotnie podbiegi zamieniam na basen, na którym pływam na samych rękach. Ból powoli ustępuje.

Jest dobrze
Dalej chłodzę, masuję, głaskam, chucham i dmucham. W efekcie, w niedzielę rano nie boli praktycznie w ogóle, ale dla bezpieczeństwa zamiast biegu długiego robię spokojną 15-tkę i odpoczywam dalej. W poniedziałek bólu nie ma już w ogóle. Na treningu funkcjonalnym prowadzonym przez ObozyPomkowe.pl z dumą robię kilka pĄpek na jednej ręce w koszulce Smashing Pąpkins. Nie zdradzę nazwisk, ale jeden z Pompkowiczów mówi: chcę taką koszulkę!;) A potem dajemy z siebie wszystko aż do mroczków w oczach na cross-fitowych zawodach.

Świat jest piękny, a biegacze szczęśliwi!:)