Ten, w którym trzeba opuścić strefę komfortu

Po dwóch kilometrach rozgrzewki chcę przyśpieszyć, ale noga nie podaje, trzeci wchodzi o 25 sek. za wolno. Wtedy doganiam innego biegacza i wyprzedzam, ale... on się nie daje i krok za krokiem leci za mną. Słyszę każdy jego krok, niemal czuję oddech. Włącza mi się ścigant i odzyskuję wigor. To jest to co lubię, wyścig! Od Pól Mokotowskich ulicą Boboli i Wołoską lecimy niemal razem, on cały czas dwa-trzy kroki za mną. Po głębokości i głośności oddechu wnioskuję, że to dla niego bardzo intensywny bieg. Ile wytrzymasz kolego, hę? Dobiegniesz ze mną do samego Misiowa? A może przyciśniesz i wyprzedzisz mnie za kilka chwil?

Na wysokości Odyńca przebiegamy na drugą stronę Wołoskiej i zbliżamy się do Galerii Mokotów, ale nim do niej dobiegniemy mój „kolega” znika. Nie wiem, czy skręcił gdzieś w boczną uliczkę, czy może zwolnił, bo nie robił biegu ciągłego (gdy go doganiałem to truchtał, potem ruszył w moim tempie), ale wraz z nim znika moja motywacja i chęć do dalszego szybkiego biegu.

Trójka ma pęknąć w kwietniu, do tego czasu mam przebiec z 600 kilometrów, muszą to być mądrze przebiegnięte kilometry, bo inaczej skończy się na wycieczce krajoznawczej

Zbliżam się do przejścia dla pieszych przy GalMoku i mam nadzieję na czerwone światło. Wierzę, że chwila ulgi doda mi animuszu i dalej polecę zgodnie z planem. Czekając na zielone biegam w kółko, by nie odpoczywać za bardzo. Zielone, ruszam. Nic z tego. Mimo nakładek antypoślizgowych na butach, w kopnym śniegu przeokrutnie się męczę, kilometr robię w 4:24 i mam ochotę powiedzieć „pierdolę, nie robię!” i przejść do biegu spokojnego. Gdy właściwie myśl ta staje się pewnikiem przypominam sobie, że głupi ja przed wyjściem zadeklarowałem u Kasi, że zrobię tak szybki trening jak Ona. No nie mogę być przecież mięczakiem, nie?

Tłumaczę sobie, że tylko opuszczając strefę komfortu na dłużej jestem w stanie osiągnąć sukces. Że interwały nie wystarczą, że trzeba robić biegi ciągłe na wysokim obciążeniu. Poza tym tętno jest relatywnie niskie (ledwie przekracza 160 bpm!), więc co ja marudzę? Żeby biegać trzeba biegać – proste, nie? Maraton poniżej 3h to tempo 4:16 min/km, więc nie ma bata: trzeba takie tempo tłuc. Biegnę. Łykam kolejne kilometry, chwilami nawet odczuwam z tego biegu przyjemność. Acz nieodśnieżone chodniki wzdłuż Puławskiej sprawy nie ułatwiają, bo śnieg nie jest twardy udeptany, tylko często brejowaty i nierówny, co mocno utrudnia bieg. Ale walczę, chwilami nie obyło się bez głośnego „k... mać”, nakładki z metalowymi kolcami wgryzają się w śnieg (a na asfalcie zgrzytają i wkurzają jak diabli) i krok za krokiem zakładane tempo utrzymuję.

Mimo trudnych warunków na chodnikach całkiem udało mi się trzymać tempo

Choć każde przebiegnięte 100 metrów zbliża mnie do domu i końca treningu, to jednocześnie sprawia, że bardziej czuję zmęczenie ostatnich dni. Sobotnie 55 km w terenie i wczorajsze skatowanie się na poniedziałkowym cross ficie dają się we znaki coraz bardziej. Czuję, że uda będą bolały i to mocno. Że ścięgna są bliskie granicy wytrzymałości od śnieżnych nierówności, ale biegnę. Krok za krokiem, oddech za oddechem, mijam kolejne przecznice i summa summarum w tempie o ledwie kilka sekund wolniejszym od maratońskiego robię 14 kilometrów. Do poprawienia treningu Kasi zabrakło kilku sekund tu i kilku tam, ale nie narzekam, bo mam poczucie dobrze wypełnionego zadania. Te biegi ciągłe muszę wdrożyć na stałe, bo są dobrym treningiem nie tylko dla ciała, ale i dla psychiki.

W czwartek bieg spokojny, a potem tydzień, jakiego jeszcze w mojej „karierze” nie było...

PS: Tak, wiem, że zalegam relację z ostatniej Falenicy. Będzie, będzie. Tylko czasowo jestem ostatnio w takiej d..., że głowa mała:(